آرزو

خونه قشنگ عشقو

با داشتن تو داشتم

 دونه دونه آرزو رو

 توی دل خود ، می کاشتم

 

 یادت میاد اون روزا

سر رو شونه ام می ذاشتی

می گفتی تا به این حد

هیچکسو دوست نداشتی

 

یادت میاد می گفتی

 کنار تو  میمونم

به گوش تو قصه

 عشق و وفا میخونم

   

حالا چی شده عزیزم

 کردی منو فراموش

حالا چی شده دلم رو

با غم کردی هم آغوش

 

تو رفتی و نمونده

برای من امیدی

 بگو بگو عزیزم

 چرا زمن بریدی ؟

 

حالا کسی نیست دوباره

 سر رو شونه م بذاره

 روزای خوب عشقو

بیاد من بیاره

 

بیا نذار گلامون

 تو باغچه ها بپوسن  

دلم میخواد لبامو

لبای تو ببوسن

 

بیا نذار زندگی

تو این خونه بمیره  

بیا بذار که دستام

دست تو رو  بگیره

 

خونه قشنگ عشقو

با داشتن تو دارم

میخوام که آرزو رو

تو ی دل تو بکارم

  

 

 

                                                                   فاطمه زارعی (توفان )

خواب

عمری به خواب گذشت و

                                          - من-

 درعِقاب کشتن لحظه ها

کنون در محبس حسرت خویش

میخواهم عقاب شوم

                                     -اگر بگذارند-

 دیدگانم را اندکی بگشایم

 

                                              فاطمه زارعی (توفان )

تفال نتوان زد

بر عاقبت عشق تفال نتوان زد

گامی ز درنگ و ز تامل نتوان زد

یا زنگی زنگی و یا رومی رومی

در هجر دم از تاب و تحمل نتوان زد

امید وصال است در اندیشه و لیکن

حرفی ز فراق گل و بلبل نتوان زد

با چهره افروخته و سینه زخمی

خود را به تظاهر به تغافل نتوان زد

دل را به کم و بیش بلا گر بسپاری

بر کمیت عشق تفاضل نتوان زد

در وادی ایثار و طلب عمر هدر شد

حرفی زتساهل ز تجاهل نتوان زد

توفان دل خود را به عیان زیرو زبر کرد

بر عاقبت عشق تفال نتوان زد

 

 

                                                                فاطمه زارعی  (توفان )          

بهشت

بهشت آغوشت

انتهای نیاز من

و شانه هات

مهر سنگی نماز من

دیدگان مهتابیت 

 تموج ژرف یک احساس

با تو سوار بر هودج نور

رفتن رفتن

تا سراپرده یاس

ستبر سینه ات

مامن آرزوها

وگونه هات

راز گوی گفتگوها

بوسه هات

وسوسه های زیستن

ندیدنت

بهانه گریستن

بلندای قامتت

گناه شیدایی

دل سپردنت

بعید و رویایی

                                            فاطمه زارعی (توفان )

غم نان

سوز ،  - پروانگی نمی داند -

وقتی که بغض ،  لقمه فروخورده یک زندگی ست . . .

زیستن ،   -بیگانگی نمی راند-

وقتی که درد 

 عذاب چشیدن یک بردگی  ست

اینجا ! درگیرو دار اعتماد

مرگ تنها انهدام یک صداست . . .

صدایی که در خلاء از آنچه بود از آنچه هست از آنچه می شود

در بن بست ارتداد

                - از بندگی نمی خواند -

در اندوه نان !!!!!!!

 

                                                                      فاطمه زارعی (توفان )

          

این شعر وبلاگ را پیشکش می کنم به نوه ناز و دوست داشتنی خودم

 این شعر وبلاگ را پیشکش می کنم به نوه ناز و دوست داشتنی خودم که امیدوارم به یمن وجودش این وبلاگ روز به روز پربارتر بشود 

 

 

دلتنگی

 

 

ای گل ناز اطلسی

بونۀ دل خانم دوسی

اینجو بَرَت تنگِ دلُم

قربون رودِ کُپُلُم

قربون او نازو ادات

قربون او چیشویْ سیات

قربون زنگ خنده هات

بُووی بُووام

خودُم میخوام بشم فدات

 

 

کِی میشه از در توُ بیام

بُ شورو شوق بپری جلو

سِفت بیگیری دو تُ پاهام

زُل بزنی توی چیشام

بیگیرَمِت تو بغلُم

خُنُک بشه داغ دلُم

از رو لبات

از رو مووات

از رو چیشات

هزار هزار تُ ماچ کنم

سینه بَرِیْ تو قاچ کنم

 

 

ای بَبَۀ ناز خودُم

اینجو دلُم تنگ بَرَت

کاشکی که هیچوخت نبینم

زندگی بی رنگ بَرَت

اِی گل ناز اطلسی

ِای مایۀ دلواپسی  

تازه تر ازهر چی گلی

حتی گل لَلَباسی

آمو بِگَمِت   

بی رودر واسی

دلُم میخواد به هَمی زودی

صدام کنی

مامان دوسی

 

 

 

دلُم میخواد بزرگ بشی

آمو نکنه که گرگ بشی

آخه ای روزا

دل آدما سیا شده

رفاقتا ، محبتا

همش فقد ریا شده

رفت و اومد  

بیشین و پاشو

مَضِ کیا بیا شده

 

 

میخوام نصیحتِت کنم

گوش می کنی به حرف من

خسّه و دلگیر نمیشی؟

از گفتنم سیر نمیشی؟

گاس  که یِیْ روز تو زندگی

میون صد جور و جفا

میون صد مهر و وفا

باز برسی به حرف من

بزرگترا قشنگی زندگین

با تجربۀ گذشته شون

سیا سفید یا رنگین

اگر به یِیْ جُویْ رسیدی

یکّی و دوتا نکنی 

با اونا بد تا نکنی

عمری اگر بجا باشه

خانم دوسی رو پا باشه

یِیْ وخت تو نیشخند نزنی

به گیس مثل برف من

گوش بکنی به حرف من

 

 

ای رِ بودون عزیزمن

خدا که تو آسمونه

با بنده هاش مهربونه

آزادی رِ دوست میداره

پریدنِ دوست میداره

بیا تو هم خدایی باش

 منادی رهایی باش  

 دلِتِ  به هر خواری نده

تن  به ولنگاری نده  

اسیری مال مردا نیس

زبونی کار مردا نیس

دلت به اون خدا ببند

نه زاهد ریایی باش

 

 

گشاده دس باش همیشه

دسی که وازه بخدا

خالی زنعمت نمیشه

از همی حالُو

همّۀ اسباب بازیات

که اِسِّدَن مامان و بابات

بده که بهش بازی کنن

رفیقات و همبازیات

گشاده رو باش عزیزُم

بخند به هر چی مشکله

اووَخت می بینی زندگی

 با خنده خیلی خوشگله

نَیذار که جذبِت بکنه

 خوشگلیای الکی

 بهت بگم راس راسکی                                                           

خوشگلی خوب و بد داره

آمو خوبی و مهربونی

خوشگلی تا ابد داره

 

 

دل بسوزون بَرِیْ همه

خاله و دویی

عامو و عمّه

تو خلوتت محض خدا

محض خوبی ، خوب بودنت

 بی اجر و مزد

نه از ریا تو همهمه

 

 

ای نوۀ گُمپِ گُلُم

بازم میگَم تنگ دلُم

کاشکی میشد پیشُم بودی

دُرُس پیش چیشُم بودی

اووَخت خودُم میخوردمت

هر جُ بگی میبردمت

دلم میخواس اینجُو بودی

بازی کنی جَر بکنی

جِر بزنی قََر بکنی

اووخت بازم بوسِت کنم

دوست میدارم لوست کنم

یِِی روز تو هم جوون میشی

خوش سرو خوش زبون میشی

قد می کشی

ناز می کنی

ناز میخری

نازمیفروشی

میل به پرواز می کنی

 

تو هم یِیْ روز عاشق میشی

بزرگ میشه دل کوچیکت

آمُو رو میشه جیک و پیکِت

همه می بینن که عاشقی

از غم دنیا فارغی

 امید میاد سراغ تو

سراغ جون داغ تو

لرز میکنی تب می کنی

نمیدونی  که چِطو میشه

با اضطراب و دلهره

روزاتِ هی شب میکنی

آیا میشه یا نمیشه ؟

اگر نبینی یارِتِ

قیل می کنی قال میکنی

تلفنِ اشغال می کنی

با همّۀ دردسرا

با درد  عشق حال می کنی

آمو عزیز خوشکل من

امید و جون دل من

اگر شدی پدربزرگ

صاحب چَن تا نوۀ

کوچیک و بزرگ

می فمی عشق فقط اییه 

عشق دُرُس و راس و پاک

 عشق بدون شرط اییه

 

 

دروغ نگو کم یا زیاد

که حرف راس یادت نیاد

دروغ دروغه همیشه

چه ساده چه مصلحتی

من که میگم فرق نداره

دروغ همش مصلحته

نَیذار که چیش واز بکنی

بیبینی دروغ اسلحته

چیشاتِ رو بدی ببند

به روی مردمت بخند

آمو خوبیا یادت نره

ایجوری خیلی بیتره

قولِ اگر یاری دادی

به کِسی امیدواری دادی

بومون رو حرفت همیشه

نگو که مِیْ چِطو میشه

اگر رو قولت نباشی

همه چیه از هم بپاشی

همّه میگن بَرِیْ خودت

 حرف خودت

 ارزشی قائل نباشی

عزیز من مذهب تو

دغدغۀ هر شب تو

اگر آدم شدن باشه

غصّۀ  ما و من باشه

کالاتِ قاضی میکنی

قلبتِ راضی میکنی

وای که چقدر حرف می زنم

 خسّه شدی ؟

حرفای این مامان بزرگ

تجربه هس غنیمته

آمو هدفم نصیحته

میخوام گوشاتِ واز کنی

حتا اگر که ناز کنی

دنیا که پیچ و خم داره

شادی و غم با هم داره

 

 

گاسْ که تو دنیا

تو فقط یکی باشی

آمو میدونی که میتونی

دنیا بَرِیْ  یکی باشی

مثل همی حالُو

که عمر من عزیز من

بَرِیْ دوسی ییْ دنیایی

هر جا باشی

نزیک  باشی یُ دور باشی

 

 

کاشکی میشد پیشُم باشی

تا بوتونَم بوست کنم

کاشکی میشد که یِیْ جوری

عشق به خانم دوسی رِ

تو گوشت و تو پوسِت کنم

 

دوست نشو بُ هر کِسی

با خار و خَس با ناکِسی  

شاهین پر طلایی باش

اوج بگیر اوج بگیر

نیذ و بگن که کرکسی

چشم طمع ندوشته باش

به مال و ثروت کِسی

 

 

نیذو غرور پر بکنه

وجود نازنیتِ

اگه که  فروتن بمونی

آسمونَم زمینتِ

 

 

به دوشته هات فکر بکن

ندوشته هات موندنی نیس

بازی دست سرنوشت

بَرِیْ کسی خوندنی نیس

 

 

اگه یِیْ روزی تو زندگی

تو حسّ و حال  بندگی

دوست نداری بد بیبینی

نکن بدی خیر بیبینی

زبون شَر ندوشته باش

حالت جَر ندوشته باش

بیشین ، بفرما ، بِتِمَرگ

معنی یِیْ جوری داره

همش بفرما رِبوگو

ادب نوشونِ آدمِ

با مهربونی همدمِ

اگرمؤدب بومونی

محترمی پیش همه

تو زندگی تا دم مرگ

 

 

تِلاش بُکُن بیار بدست

اون چیزی که دوس میداری

وَ اِلّا مجبور میشی

دوس بداری

هر چی که هست

 

 

زبون من مو در آورد

نکنه که حرفای دوسی

بچّه مِ از پا در آورد؟

دیگه نمیگم

خسّه شدی

یادت باشه دیر یا زود

مَنَم میرم پیش خدا

از همه تون میشم جدا

الهی صد سال دیگه

عزیز من زنده باشی

زیر سایۀ مامان و بابات

همیشه پاینده باشی

 

 

ای عزیز گُمپِ گُلُم

بازم میگم تنگ دِلُم

کاشکی میشد پیشُم بودی

دُرُس پیش چیشُم بودی

کاشکی میشد بوست کنم

خودم میخوام لوست کنم

کِی میشه از در تو بیام

بُ شور و شوق بپری جلو

سِفت بیگیری دو تُ پاهام

زُل بزنی توی چیشام  

بیگیرَمِت تو بغلُم

خُنُک بشه داغِ دلُم

 

 

                                              خانم دوسی ( اصفهان _اردیبهشت هشتادوپنج )

 

همسر شهری / شعرخانم دوسی

شنیدم زنی بود فرخنده نام                       

خوش اخلاق و خوش سیرت و خوش کلام

به آداب دانی بسی شهره بود                 

 که شویش چنان پپچ و او مهره بود

زبل بود و کاری و پرجنب و جوش       

همه اهل منزل از او در خروش

زنی بود دانا و حاضرجواب                 

همیشه مهیا زبهر ثواب

به روزی که از خستگی نا نداشت         

دگر قدرت حرکت پا نداشت

به شویش بگفتا که ای نیکمرد              

 مرا چاره ای کن که مردم زدرد

نگه کرد شوهر بر آن نازنین                

بگفتا خدایا تو بختم ببین

زن شهر دارد هزاران ادا                  

 هزار آفرین بر زن روستا

نه او لب گشاید به وقت بلا                

نه سرمایه خواهدنه سیم و طلا

یکی (گاو ) فربه بگیرد به سر            

محل را بگردد به صد شورو شر

چو فرخنده این از زبانش شنید             

غم و درد اندر دلش شد پدید

بگفتا چه ظلمی به حقت شده             

 تو را همسر از شهر قسمت شده

اگر روستایی زنی داشتی                 

  تو را بر سر خود نگهداشتی

                                                                                                

                                                                                   خانم دوسی