ارسی
یِِیْ روزی فَصلِ زِمِسّون تو دلِ جِل جِلِ بارون
اُرسی پاشنه قُنْدُرِیْ کِردَم پام و رفتم خیابون
تی پُ وَرکوفتم و بوربامْبی وِلُو شدَم زمین
چه اَلَم شنگه ای شد دورو بَرُم بیو و بیبین
دَسّ پِلُم زخم و زیلی و سروپِکالُم تَر تیلیس
همۀ رَخْتِ بَرُم از آبِ بارون خیس خیس
پاشنۀ اُرسیِ من شِکِسِّه بود دُرُس و راسْ
آمو هیچ باکیْم نشد شُکر خدا ، خدا نَخواسْ
تو ایی حِیْص و بِیْص کاکو یِیْ پسری از روبرو
کُمَکُم کِرد که پُ شَم ، چه خوش اَدا ، خوش بَر و رو
تُ چیشام خورد تو چیشِشْ عاشق او نیگاش شدم
عاشق قدّو بالاش عاشق او صداش شدم
خودُمِ دیدم سفید پوش تو لباس عروسی
رو سَرُم سکّه و نُقل بُ کُلّی نازو روبوسی
تورِ از رو صورتُم می زد بالُو شازده دوماد
دخترا همّه می گفتن که چِقَد بِهِت میاد
پسرو می گفت باکیتْ نشده خانم ، راسِشِ بوگو
یِیْ طرف صدای عاقِد که عروس( بَلَه) رِ بوگو
شده بود سَرُم رو دَسِّ پسرو جَلْدی یَله
بُ صدویْ خیلی بلند بِهِش می گفتم که بله
آمو از بخت بَدُم یواشکی شُنُفتَم از پشتِ سَرِش
یِیْ زنی بِهِش می گفت وِلِش بُکُن گورِ پدَرِش
مِیْ پویِ سفرۀ عقدِ که ایطو (بله) می گه
وُیْ نیگا حیا نداره به تو لَم داده دیگه
اِنْگو دنیا رِ دو دَسّی همه کوفتَن تو سرم
کُلّی خندیدن همه ، خاک تو سَرُم شد خَبرُم
آبروم رفت و سراَفکنده شدم پیشِ همه
جَلْدی از جامْ پُ شدم گوروخْتَم از ایی همهمه
هم شِکِسّه بود دلُم هم پاشنۀ اُرسیِ من
اُرسیو دُرُس شد و نشد دُرُس ایی دلِ من
من مشهدی هستم ، ولی عاشق این شعر و لهجه شیرازی شدم 😍 خیلی عالی بود