حریم شرف

 

جعد گیسوی سیه فام مرا

 

کس به یک چنگ  پراز بیم و امید

 

لحظه ای باز نکرد

 

تا که گردید سپید

 

 

 

چشم شوخ و نگه رام  مرا

 

کس به یک دیده بی رنگ و دروغ

 

لحظه ای ناز نکرد

 

تا تهی شد ز فروغ

 

 

 

گونه پرشررو شاد مرا

 

کس به یک بوسه پنهان زگناه

 

لحظه ای داغ نکرد

 

همه کارم شد،  آه

 

 

 

لب عاشق کش و گلگون مرا

 

کس چو یک جرعه شراب

 

لحظه ای هم نچشید

 

تا که شد رنگ سراب

 

 

 

قامت و پیکر زیبای مرا

 

کس به یک لحظه پر لذت و شوق

 

در بر خود نکشید

 

تا که مُردم همه ذوق

 

 

 

اینک از شرم و حیای دل خود

 

حرمی ساختم از جنس شرف

 

آبرویم چو ضریح

 

گنبدش نور و صدف

 

 

 

حرمت سپید گیسوی مرا

 

همه کسان چه زن یا که چه مرد

 

نگهش داشته اند

 

ولی من مانده به جا

 

با دلی راکد و سرد

 

 

 

که  کنون در حرم خلوت خویش

 

از خودهمواره بپرسم که چرا

 

تلخی و دربدری بود، مرا 

 

و کسی با من غمگین هرگز

 

خواهش شادی پرواز نکرد  

 

سوز تنهایی من را همه دیدند ولی

 

هیچ کس نغمه ای از سوختنم ساز نکرد

 

من کنون در حرم خلوت خود . . .

 

 

توفان

 

عاشقانه

 

گفتم ای مرد میخواهم عاشقانه ترین غزل را برای تو بسرایم

 

خندیدی

 

گفتی ای زن

 

تو خود شوری شعری شعوری

 

گفتم پس بگذار زیباترین لحظه ها را بر تو هدیه کنم 

 

رنجیدی

 

گفتی ای زن تو خود زیباترین زمان زیستنی

 

گفتم پس بگو چگونه بدانم که  چگونه میدانی دوستت دارم ؟

 

نالیدی

 

گفتی ای زن همه غزلهای تو در چشمهایت جاریند

 

آنها را که ببندی

 

میدانم  دیگر نمیخواهیَم

 

 توفان اسفند هشتادو پنج

در باب قناعت

کارمند زاده ای راشنیدم که پرکاربودوکم درآمددرآتش فاقه می سوخت

و باداده ی رب می ساخت درآنروزکه دستش به دهان نرسیدی شب

گرسنه خسبیدی.زوجه ای داشت پارساوخوبروکه به آبرورخساربه سیلی

احمر بودی وبه اندک شوی قناعت نمودی .ارمردراقدرت مبایعت نبود

متابعت کردی وتقاضای بیهوده ننمودی به لقمه نانی اشکم سیروبه البسه

ای ارزان حجاب گذاشتی واجرشوی ضایع نکردی وروزگاربه محنت

 گذراندی الغرض چندین سال بعد از آن که شوی راتوان آنهمه کار

 نبود .زوجه شوهررابگفت :که ای نیکمردمراذخیره ای باشد مستورازتو

که همانا اندک اندک گردآوردمی بهر روزمباداحال خود اندیشه کن وباآن

کاسبی پیشه ساز که دیگر مرا تاب دیدن مشقت تو نمانده!

مردمسرورازاندوخته سیمای زن ببوسیدو گفت:من آن را وام ستانم

ارچرخ گردون بر مدار من چرخیدن همی گرفت و منفعتی یافتم آن رابه

زوجه ی نیک خصلت خودمستردکنمی پس آنگه قراضه اتولی مبایعت نمود

 که دستی بر سرو روی آن کشیدی و به بهای گزافتری بفروختی حلاوت

 این معاملت بر مذاق مردک خوش آمدی پس چنین کردمستدام تاآنجاکه

بنزوپاترول تعویض کردی و به مدت اندکی نان روغن خورده تناول

بفرمودی . پس ازآن به هنگام زوجه اش را گفت: نیکو همسرخدایت

 توراخیردهد که مرا ازمحنت و مسکنت به مکنت رساندی همچون تویی

دیگر می یافت نگردداماازآنجاکه توان توراکفایت نکندبهرافعال سرای

 خویش رایم بران مستقرگردیده انیسی آورم جوان که

تورایارکارباشدومراهمدم غارزن چواین بشنیدگریستن آغازید وبر

 خودلعنت همی فرستاد که خود کرده را تدبیر نبود باتحسربردیدگان

شوهر نظاره کرد و گفت : که ار چنین روز را می دیدمی هرگز

 تنبان فردت را با قناعت جفت نمی کردمی .

کنون ای زن شنوازمن نصیحت            که باشدگفته ام عین حقیت

اگر خواهی که در دوران پیری           همای عافیت در بربگیری

 نساز هرگز قناعت پیشه ی خود           که نادم میشوی زاندیشه ی خود

 

هوو آید کند فرمانروایی             چه سودت پادشاهی یا گدایی

خانم دوسی

قصه دوغ

شنیدم یکی تشنه مردی غریب            

 شررازعطش دردرونش لهیب

بزدبردر خانه ای بی قرار             

 که ای صاحب خانه ای دادیار

که من تشنه ام جرعه آبم دهید          

کمی آب بهرثوابم دهید

پسربچه ای بارخی بی فروغ             

 به اودادیک کاسه سرشاردوغ

چومردآن پیاله زدوغش بدید           

  درون دلش شوقی آمدپدید

همه دوغ راچو یکجا بخورد             

 دعا کردهم برکلان هم به خرد

پسرباتانی به مردک بگفت            

  اگربازخواهی ازاین دوغ مفت  

کمی صبرکن تانگشته شلوغ            

  دوباره مهیا کنم ظرف دوغ

چواین دوغ ازدیده افتاده است        

 که موشی به ظرفش درافتاده است

بزدمرد کاسه برآستان                

نگفتی چرابرمن این داستان

چو کاسه به اندک زمانی شکست         

پسر برسرخود بزدبا دودست

جواب پدر را چگونه دهم              

 به تنبیه او تن چگونه دهم

که این بود ظرف غذای سگش            

 چو عادت ندارد به ظرفی سگش !!!

 

                                             خانم دوسی (شعر فکاهه)

     

آتش بس

 بهاران سپری شده است وروزگاران هم، جاویدنمانده ایم ونمی مانیم درقلبهاویادهابه

 

نیکی که عمررااشارت پلکی بود .

 

بابهایی که گشودیم به روی برکات عشق هریک دری شدند به سوی درکات عشق،

 

و دانستیم که نتوانستیم درنیکی ها روایت شویم و درخواستن ها مستحیل ،

 

که معیارانسانهاازعشق به جزعشق بودویارای انتخاب یار برون ازاختیار،

 

دیدنی هاراندیده وشنیدنی هارانشنیده گرفتیم تا . . . .

 

به آنجارسیدیم که دانستیم قداست و انس متقابل نیستند با هم ،

 

با انس توشه ای ساختیم بی هراس ازتدفین قداست ها،اماباقداست نرسیدیم به

 

انتهای انس .

 

بی پرپریدیم تاسرزمین هوس با اشتیاق باآنچه مانده بودازتکه های بریده شده یک

 

آسمان نفس ...

 

پریدیم از ورای میله های گوشتی حبس. . .خندیدیم به جبر زمان به طعن زبان ،

 

خندیدیم به دنیای تحقیر شده ی سازندگان قفس . . .

 

آنگاه که ذوب می شدیم در هرم سوزان لحظه ها تنها یک جمله بر ما فرمان راند :

                                                                             ( آتش بس )

      

 

                                                                               توفان 

 

خواهش

به ناشرگفتمی باسوزوخواهش

 

بکن باچاپ اشعارم توسازش

 

بگفتاطنزتوخیلی قشنگ است

 

ولی ازیک طرف اعلان جنگ است

 

چواشعارت بود گیراوبودار

 

شوم باچاپ آن ازکاربیکار

 

که اشعارتورا تفسیر شاید

 

مرادر چاپ آن تقصیر باید

 

بسادرانتخاب وچاپ اشعار

 

دهندم بارهاهشدار!هشدار!

 

بیاوازنوشتن دست بردار

 

توهم ناشربشوای نازنین یار

 

چو همکاری کنی بامن تو سرکار 

 
بمانیم هردوتایی برسرکار!

 

نگاهی کردم ازحسرت به مردیش 

 

به ید تسبیح،برصورت دومن! ریش

 

بگفتم تا تورا این بود رفتار

 

بمانی تاقیامت برسرکار !!!

 

نخواهم از توهرگزچاپ اشعار

 

زامثال تو خواهش باشدم عار

                خانم دوسی 
 

چاووشی

  بسان طنزگویانی که ازبیچارگی گویند

  گرفته یک قلم دردست و

  پیشانی فشرده درمیان هردوانگشتان 

  
  پی پردازش یک سوژه ی تازه

  به پیش روهزاران دردبی درمان

  دراندیشه هزاران راه نارفته

  دراین بازار آشفته

  دراین بیداری خفته

  
 سرخود,راه خودراازمیان سوژه های ناب و ناگفته
            
                            _ بی تامل می کنیم آغاز _
 سه ره پیدا :

 و هرره رو به سوی سوژه ای دیگر

 
 نخستین ره :نوشتن از برای خنده ی خلق خدا باشد 

  
 که خنداندن تعبد نی که از تسبیح و سجاده جدا باشد

 دو دیگر هم: نوشتن از برای خالق و خلق خدا باشد

 که بنیادش زریشه بی گمان لق و خطا باشد

     
 سه دیگرره :نوشتن از برای راحت مردم

 که آغازش نمایانست و پایانش به مرزناکجاباشد

 

                        
                        

                          ××××××××

 تو دانی در نخستین ره 

 سفر از بهر دنیا هست و

                     بی تردیدانجامش هویداهست و

 
                                              نه کس باتوکاری باشدو

                                              نی قصد کاری هست

 
                                              که تنها خنده ی خلقست

                                              توراامنیت وآرامش مطلق

                                              عیان حق است !!!
 
                     
                         ××××××××
                                                       
 دو دیگرراکه می گفتم

 که نیمی از برای خلق و

                     نیمی ازبرای خالق این خلق

 اگر با زیرکی ازدردوغم گویی

 برای شادی هم خلق و هم خالق

 به شهرت می رسی آسان

 هیاهو می کندآوازه ی تودرمیان خلق بی سامان !!!
                                       
                                             اگرهم اندکی خنده!

                                             اگر هم اندکی طعنه!

                                             بیفزایی برای مزه ی

                                             گفتارطنزالوده ات,گاهی

                                             به هر نان و نوایی میرسی ,آری

                                             اگر دم بر کشی آرام و

                                             گر سر بر کنی بی شک

                                             تو را جور زمان ,آهی !!!

                       ××××××××
 سه دیگر راه ناپیداست 

 که برگشتن ازآن باخالق یکتاست

 اگرباجرات وقدرت نوشتی ازبرای حق

 از آنچه در ورای حق

 بخوبی می شود ناحق

 اگرباصدکنایه هرسخن همراه گردانی

 اگرباصدلطیفه خلق را گمراه گردانی

 ببایدروکنی تاناکجاآباد

                        _ کجا ؟_

                                           اینجا,به این ماواکه من هستم !!!
                    

                       ×××××××××

 من اینجابس دلم شاداست 

                       وهرسازی به گوشم نغمه ی باداست

 بیاره توشه برداروتوهم چون من

 به این خلوت قدم بگذار

 
 ببین این را

 که آیا سرزمین (هر کجا)

 هر گوشه از دنیا

                      _ به این حد پاک و آزاد است ؟_ 

 
                                              
                                                                فاطمه زارعی آبان هشتاد ویک

دعای مادر

بخواب ای کودک نازم

دوچشمان قشنگت را

به خواب کودکی بسپار

ودرباغ بزرگ آرزوهایت

قدم بگذار

بخواب ای کودک نازم

کنارتوعروسکها

به خواب خوش فرورفتند

ومیدانم که درزیباترین دم ها

برایت ازقشنگیهاسخن گفتند

بخواب ای کودک نازم

چراامشب نمی خوابی ؟

مگردرشهررویاها

همبازی نمی یابی

بخواب ای کودک نازم

مکن برگردنم حلقه

دودستان سپیدت را

مکن بردید ه ام خیره

دوچشمان سیاهت را

نمیدانی که این مادر

که این اهریمن خاکی

هماره چشمهایش را

به روی هرچه زیباییست

می بندد؟

ودر فکرش

به هرچه رنگ و بی رنگیست

 
میخندد؟

بخواب ای کودک نازم

مبنددل برمن و بابا

که ما هردو

اگرچه باهمیم

لیکن زهم فرسنگها دوریم

که اوتنهامرایک اهرمن داند

بخواب ای کودک نازم

دعا کردم ببینی خواب شیطان را

نه حوری و نه انسان را

که اهریمن زهرانسان خاکی هست

صادق تر

و از هرنام و ننگی هست

ایمن تر

که گفتامی فریبم جسم خاکی را

وبر دست خدا ریخت  آب پاکی را

وتنها اهرمن در گفته صادق  ماند

ومن خواهم بیاموزی تو از شیطان صداقت را 

 

توفان

جدایی

 دیگر اشتیاقِِ

                          پرزدنت را 
حتی سایه های

                          لبخندت را

به سوی این ویرانه دل

زخاطر می زدایم

زیرا آنروز که نباید می بودم

                               ـ پیش تر از آن روز که ـ

 

می اندیشیدم می توانم همیشه باشم

                               ـ فرارسید ـ

                             ومن دانستم که نباید گریست

                                                               توفان

زیباترین

اینجا به هرچیز که بنگری زیبا ست

 

زیبایی در زمین ،  آسمان ، افق ، دریا ست

 

اینجا به هر چیز که بنگری زیبا ست

 

زندگی تلفیقی از رنگهای زنده دنیا ست

 

خواب نیست ، خواب نیست ، یک رویا ست

 

اینجا گوشه ای از بهشت آن دنیا ست

 

جشن گل ، جشن رازقی برپا ست

 

رسم نو ، رسم عاشقی بر جا ست

 

پیچکی از نیلوفری آبی

 

 با بیقراری بی تابی

 

بر یکی کاج سبز پیچیده ست  

 

یا سمن با کرشمه خندیده ست   

 

موج با ساحل ، بارها بارها بارها

 

جنگیده ست

 

بید در میهمانی  بی پیرایه غزل

 

مستانه  رقصیده ست  

 

در اینجا نگاه لیز میخوردبا ولع

 

 به روی هر چه زیبائیست

 

به روی هرچه رویا ییست

 

به روی هر چه دنیاییست

 

می خندی ، می گریی

 

ازشور ، از شوق

 

از تپش ، از ذوق

 

در لحظه های پر رنگی  

 

بدون درد دلتنگی

 

ولی بازهم یک اندیشه ، یک حس

 

می انبارد تمام زیستنت را

 

دیدن یک لبخند،

 

                                     - و بوسه بر لبهایی که طعم گس عشق می دهد -

 

زیباتر از هرچه زیبا ییست

 

رویایی تر از هرچه رویاییست

 

 

 

 

                                                                فاطمه زارعی ( توفان )